De plaats van implantatie van autologe chondrocyten in het patellofemorale gewricht

De plaats van implantatie van autologe chondrocyten in het patellofemorale gewricht

  • 03 januari 2013

Patellofemorale kraakbeenletsels maken volgens de literatuur 20 tot zelfs 40 procent uit van de gediagnosticeerde kraakbeenletsels tijdens artroscopie, naast de grote groep van letsels op de femorale condylen. Ongeveer 10 procent van al deze letsels komt in aanmerking voor behandeling met transplantatie van autologe chondrocyten (Autologous Chondrocyte Implantation, ACI). Uit recent onderzoek blijkt dat kraakbeenletsels op de femurcondylen bij jonge mensen die nog maar vrij recent symptomen ontwikkeld hebben, statistisch significant en meer nog klinisch relevant beter reageert op ACI met een gekarakteriseerd product (Characterized Chondrocyte Implantation: CCI) dan op microfractuur, de huidige eerstelijnsbehandeling. Voor deze populatie van patiënten zou ACI de eerstelijnstherapie moeten worden.   Voor patellofemorale kraakbeenletsels zijn er eveneens zeer veel data in de literatuur die suggereren dat ACI een duurzame behandeling is, ook op lange termijn. Daarnaast is er voor de letsels op de patella op dit moment geen valabel biologisch alternatief aanwezig. Het is mogelijk om ook in deze zeer uitdagende patiëntengroep goede resultaten te halen bij 75 procent van de patiënten, mits bijkomende anatomische factoren in acht genomen en behandeld worden, die verantwoordelijk zijn voor het malalignement van het strekapparaat bij deze patiënten.   Published ahead of print.

Reversibiliteit van tendinose: klinische en echografische opvolging van twee topatletes

Reversibiliteit van tendinose: klinische en echografische opvolging van twee topatletes

  • 31 december 2012

Chronische tendinose wordt tegenwoordig beschouwd als een degeneratief proces of een gefaald herstelproces. Cook en Purdam hebben recent een continuüm voorgesteld dat drie stadia omvat: een reactieve tendinopathie, een falend herstelproces en een degeneratieve tendinopathie. Zij maken tevens een onderverdeling in twee aparte groepen op basis van klinische en echografische bevindingen: het reactief/vroeg falend herstelproces en het laat falend/degeneratief herstelproces. Deze onderverdeling zou het mogelijk maken om een nominale grens te bepalen waarrond pezen al dan niet tot een structureel herstel zouden komen. In dit artikel wordt de opvolging van twee vrouwelijke topatletes met respectievelijk een tendinopathie van de patellapees en van de achillespees beschreven. Een intensief revalidatieprogramma, voornamelijk bestaande uit excentrische peestraining, leidde tot excellente klinische resultaten. Een meer dan vijf jaar durende echografische opvolging toonde daarentegen tegenstrijdige bevindingen: één van de atletes bekwam een volledig structureel herstel van haar pees, de andere atlete niet. De klinische en echografische opvolging van deze twee atletes ondersteunt de hypothese van een stadiumafhankelijke reversibiliteit van tendinose, zoals geformuleerd werd door Cook en Purdam.

Plaats van kwantitatieve loopanalyse in de evaluatie van patiënten in de orthopedie en de reumatologie

Plaats van kwantitatieve loopanalyse in de evaluatie van patiënten in de orthopedie en de reumatologie

  • 31 december 2012

Een gekwantificeerde of kwantitatieve loop- of ganganalyse is een onderzoek waarmee loopstoornissen van neurologische, orthopedische en reumatologische oorsprong objectief kunnen worden aangetoond en gedocumenteerd. Het onderzoek wordt vaak gebruikt in de analyse van stoornissen in de motoriek als gevolg van infantiele encefalopathie (cerebral palsy) om de effecten te meten van injecties met botulinetoxine, tijdens multisite-operaties of voor het ontwikkelen van prothesen. Een loopanalyse wordt ook steeds vaker gevraagd in de orthopedie en de reumatologie om loopstoornissen te kwantificeren in moeilijke gevallen of bij onderzoek door medisch-gerechtelijke deskundigen. Een kwantitatieve loopanalyse impliceert de integratie van verschillende gegevens: kinematiek, kinetiek, elektromyografische activiteit en zelfs dynamische voetafdrukken. De interpretatie van ganganalyseverslagen is echter vaak moeilijk; zonder ondersteuning van een specifieke methodologie voor het domein blijft ze dode letter. In dit artikel wordt de methodologie besproken die in de klinische praktijk wordt gehanteerd.

Acute patellaluxatie: het Pellenbergprotocol

Acute patellaluxatie: het Pellenbergprotocol

  • 24 december 2012

De meest geschikte aanpak bij de patiënt met een acute patellaluxatie is afhankelijk van verschillende factoren. Verschillende opties zijn voorhanden, zowel conservatief als operatief. Het is daarom voor de behandelende arts niet altijd eenvoudig om de meest geschikte strategie te bepalen voor zijn patiënt. In ons centrum hanteren we daarom sedert enkele jaren een specifiek behandelingsalgoritme dat voor de behandelende arts als leidraad kan dienen. Ons algoritme is gebaseerd op een differentiatie van de behandeling afhankelijk van de skeletale maturiteit van de patiënt, de aanwezigheid van kraakbeenletsels en de aanwezigheid van specifieke risicofactoren voor recidiefluxatie.   Published ahead of print.

Commentaar op “Behandeling van voorste kruisbandletsels: moeten we altijd opereren?” van Delincé en Ghafil (ortho-rheumato.be, 26-09-12)

Commentaar op “Behandeling van voorste kruisbandletsels: moeten we altijd opereren?” van Delincé en Ghafil (ortho-rheumato.be, 26-09-12)

  • 10 december 2012

Wij denken dat de auteurs van “Behandeling van voorste kruisbandletsels: moeten we altijd opereren?” op een aantal punten de bal volledig misslaan...

Vitamine D-status bij Vlaamse kinderen

Vitamine D-status bij Vlaamse kinderen

  • 07 december 2012

Dit artikel beschrijft de vitamine D-status van Vlaamse kinderen en geeft aan welke determinanten een belangrijke invloed hebben op de status van dit vitamine. De resultaten zijn bekomen op basis van bloedstalen afgenomen tussen februari en juni 2010 bij 357 Vlaamse kinderen tussen 4 en 11 jaar oud, waarin 25-hydroxyvitamine D werd gemeten als indicator voor de vitamine D-status. Een vitamine D-status lager dan 25nmol/l werd beschouwd als deficiënt, tussen 25 en 50nmol/l als insufficiënt, tussen 50 en 75nmol/l als sufficiënt en hoger of gelijk aan 75nmol/l als optimaal. Op basis van de resultaten van de bloedanalyses werd een gemiddelde gevonden van 47,2 ± 14,6nmol vitamine D per liter serum, met een range van 13,6 tot 123,5nmol/l. Vitamine D-deficiëntie werd vastgesteld bij 5 procent van de kinderen, bij 53 procent was de status insufficiënt, bij 40 procent sufficiënt en slechts bij 2 procent was de status optimaal. De maand waarin het bloedstaal werd afgenomen gecombineerd met het aantal uur dat de kinderen buiten spelen, bleek een belangrijke invloed te hebben op de vitamine D-status, met een positieve gradiënt van februari tot juni, door het toenemend aantal uren met blootstelling aan zonneschijn. In noordelijke landen, zoals België, heeft de uv-straling tussen eind oktober en eind maart immers niet de juiste golflengte om synthese van vitamine D door de huid mogelijk te maken. Daarnaast bleek uit deze studie ook dat de lichaamssamenstelling van kinderen in belangrijke mate hun vitamine D-status bepaalt: een hoger gewicht, grotere buikomtrek en/of huidplooidiktes hadden een negatieve invloed op de vitamine D-status bij de kinderen.   Published ahead of print.

Sterfte na chirurgie in België en Europa

Sterfte na chirurgie in België en Europa

  • 07 december 2012

Een cohortstudie in The Lancet op basis van gegevens uit 2011 brengt aan het licht dat de sterfte na een niet-cardiale heelkundige ingreep in Europa hoger is dan werd aangenomen. De duidelijke variaties in mortaliteit tussen de verschillende landen onderling suggereert dat er behoefte is aan nationale en internationale strategieën om de zorg voor deze patiënten te optimaliseren.

Gesuikerde drankjes en obesitas

Gesuikerde drankjes en obesitas

  • 07 december 2012

Verschillende studies gepubliceerd in het New England Journal of Medicine waren gewijd aan verbanden tussen de consumptie van gesuikerde drankjes en het lichaamsgewicht, met ook een focus op de invloed van de genen, en op de impact van kunstmatig gezoete drankjes.

Behandeling met TNF-antagonisten en huidkanker

Behandeling met TNF-antagonisten en huidkanker

  • 03 december 2012

Er zijn aanwijzingen dat TNF-antagonisten het optreden en de groei van niet-melanocytaire huidkanker bevorderen. TNF-antagonisten zouden ook een stimulerend effect kunnen hebben op melanocytennaevi en melanoom. Die laatste gegevens zijn echter vaak afkomstig van geïsoleerde klinische gevallen, waarbij cumulatieve cofactoren een rol kunnen spelen. Grotere studies werden vooral uitgevoerd bij patiënten met reumatoïde artritis, die hun eigen risicofactoren hebben. Er zijn dus nieuwe studies nodig om het risico op huidkanker te evalueren bij patiënten die worden behandeld met TNF-antagonisten.

Transfusie na plaatsen heupprothese: strikter beleid?

Transfusie na plaatsen heupprothese: strikter beleid?

  • 28 november 2012

Een vrijere transfusiestrategie na het plaatsen van een heupprothese vermindert de sterfte of invaliditeit niet meer dan een restrictieve strategie bij oudere patiënten met een hoog cardiovasculair risico. Tot die conclusie komen Amerikaanse onderzoekers. Hun resultaten schreven ze neer in het New England Journal of Medicine.

Laatste reacties

Toekomstige evenementen

Alle evenementen
Ortho-Rheumato Vol. 22 Nr. 5
Onze site gebruikt cookies voor een betere bezoekerservaring en een gemakkelijker gebruik van deze site. Door verder te surfen op onze website aanvaardt u minstens het gebruik van functionele cookies. Via deze link ontdekt u meer over onze privacyvoorwaarden.
Verdergaan