Een recent ziekenhuis‘avontuur’, gemeld door een ‘geschokt’ echtpaar, zet me ertoe aan om eens te reflecteren over hoe de geneeskunde op verschillende gevaarlijke manieren kan ontsporen. En om dit avontuur te delen. Manieren die inherent zijn aan die geneeskunde. Het gaat in de huidige praktijk altijd maar sneller, om nog maar te zwijgen van de teleconsultaties!

Op een avond in juli vertelt mevrouw. M. (58 jaar oud, in goede algemene gezondheid) aan haar man dat ze ongewoon veel buikpijn heeft. Ze neemt wat symptomatische medicatie, en erna nog wat meer omdat ze om 4 uur ‘s morgens nog fellere pijn krijgt! In de vroege ochtend vraagt ze aan haar man om haar naar de spoedgevallendienst van een ziekenhuis in de regio Charleroi te brengen, omdat ze zoveel pijn heeft. Hoewel ze veel pijn heeft, duurt het een dik half uur, na verschillende aanmaningen van haar man, om haar in een ‘box’ te krijgen waar de arts van wacht een gedetailleerde anamnese opstelt (er wordt melding gemaakt van een geschiedenis van galstenen). De arts doet een volledig lichamelijk onderzoek (waarbij de bovenbuik heel erg pijn doet), geeft een infuus met pijnstilling en vraagt om een bloedonderzoek. Twee uur later is de echtgenoot verbaasd dat ze naar huis mogen gaan omdat het bloedonderzoek normaal is. De patiënte krijgt een tweedelijnspijnstiller en ze maken een afspraak met een gastro-enteroloog in het ziekenhuis voor binnen drie weken. Op de vraag “Is er geen beeldvorming nodig?” komt een gek antwoord: “Als de bloedtest normaal is, volgen we de procedure om geen verdere onderzoeken te doen!” De echtgenoot reageert: “...maar ze kronkelt van de pijn!” Antwoord: “Maar het zal beteren met de pijnstillers!...” Terug thuis blijft de situatie ondanks de pijnstillers problematisch en de volgende nacht neemt de pijn weer toe! Wat doet een mens dan? De patiënte keert terug naar de behandelende arts die de ernst bevestigt en haar terug naar het ziekenhuis verwijst... Waar een nieuwe bloedtest een hyperleukocytose van 20.000 aantoont en een CRP die gestegen is van 9 (wat de dag ervoor als normaal werd beschouwd) naar meer dan 100. Een CT-scan van de buik toont een cholecystitis met een aankomende perforatie. De patiënte wordt binnen het uur geopereerd, zonder complicaties... buiten dan de stress en de indruk dat ze veel pijn heeft moeten lijden door een gebrek aan aandachtigheid!

Na een dag rust krijgt de patiënte de volgende dag, op zondagochtend, het volgende te horen: “Mevrouw, alles is in orde, u kunt vanmiddag vertrekken!” ... “Echt, zo snel?! Hoe zit het met mijn littekens? Hoe zit het met de gapende wond van de al verwijderde drain, verborgen met een kompres?” “We geven u een voorschrift voor antibiotica en laat uw verpleegkundige uiterlijk morgenochtend langskomen.” Het koppel keert dus terug naar huis, op zoek naar de apotheker van wacht. Ze storen intussen de verpleegster in haar weekend... Uiteindelijk geneest de patiënte goed, maar ze houdt een heel slechte herinnering over aan dit avontuur!

Ik vraag me af waar onze geneeskunde (inclusief chirurgie) naartoe gaat in deze race om de kosten te minimaliseren, om de tijd in het ziekenhuis te beperken... Is de burger blij met deze evolutie, die vooral leuk is voor bepaalde financiële instellingen, terwijl hij er zelf onder lijdt! Nemen we niet het risico dat we uit de bocht vliegen, vooral bij een patiënt die niet erg nauwgezet, niet erg meegaand of zelfs een beetje nalatig is, en weinig reactief? Is het echt een goede manier om aan geneeskunde te doen door zoveel mogelijk geld te besparen met strikte procedures waarbij onvoldoende rekening wordt gehouden met het menselijke aspect? Zijn typische en ernstige klachten veel minder relevant dan een bloeduitslag? Zozeer zelfs dat er geen rekening mee wordt gehouden in de noodprocedures? Moeten we doorgaan met zo snel beslissen en handelen? Moeten er geen uitgebreidere procedures worden voorgesteld, waarbij ook rekening wordt gehouden met zuiver klinische kenmerken? Als ze te technisch en economisch wordt, zou de huidige geneeskunde aan kwaliteit en menselijkheid kunnen inboeten – omdat we soms essentiële klinische aspecten over het hoofd zien?

Wat denkt u hierover? Stuur me uw antwoord... het zal de column lezersbrieven zeker opluisteren!